Наша Машка.

Жыла з намі малюсенькая дварняк Маша. Была ў яе любімая цацка, ложак на колцах - калі яе штурхаеш, тое звіняць бразготкі. Аднойчы, пагуляўшы з цацкай, Машка пакінула яе пасярод агароджы. Тут прыходзіць сусед і хоча прыбраць каталку з дарогі, Машка з віскам нападае на яго і нават прокусывает ў яго тэпцік. З тых часоў, гэта адзіны чалавек, якога Машка сустракала з брэхам. Машка прыдумала гульню: выйдзем з ей за агароджу, а яна припустит у адзін ці іншы канец вуліцы і не чакай яе і не кліч. У першы раз нават шукаць яе сабраліся. Заходзім у двор і разважаем - куды Машка ўцякла. А яна пачула свае імя і поскуливает за брамкай, што ў агарод вядзе. Ўпусцілі, бо столькі радасці і эмоцый - як мячык перад намі падскоквала. Давялося частаваць печывам. Пакінула нас Машка, сышла ў краіну вечнага палявання. Ветэрынарныя ўрачы нічым дапамагчы не маглі. Узрост (чатырнаццаты год дзяўчынцы ішоў), плюс - пасляродавыя жаночыя штучкі. Жонка да гэтага часу без слез не можа гаварыць аб ей. У яе на руках Машка памерла - ляжала, часам поскуливала жаласна, потым зевнула і...пайшла.