інструмент з сямейства струнных смычковых. «Продкамі» кантрабаса былі старадаўнія басовыя віелы, ад якіх ен запазычаў многія асаблівасці сваей канструкцыі. Карнет — медны духавы інструмент, які ўяўляе сабой удасканалены паштовы ражок (італьянскае corno азначае — рог, паштовы ражок). Па канструкцыі і манеры гуказдабыцця карнет нагадвае трубу, хоць тэмбр яго мякчэй, а тэхніка — рухомей. Ксілафон — ударны інструмент з пэўнай вышыней гуку. Ен уяўляе сабой набор драўляных брускоў рознай велічыні (па-грэцку xylon — дрэва, драўніна і phone — гук). Брускі размяшчаюцца ў форме трапецыі на саламяных валіках або спецыяльных мяккіх подстилках з гумовымі пракладкамі. Літаўры — група ўдарных інструментаў з пэўнай вышыней гуку. Кожная литавра ўяўляе сабой усталяванае на спецыяльную падстаўку меднае паўшар'е з нацягнутай над яго скурай. Гук здабываецца ударам невялікі выбівачкі з шарападобным лямцаватым наканечнікам. Лютня — старадаўні струнны шчыпковы інструмент. Паходжанне лютні ставіцца да глыбокай старажытнасці: яна была вядомая за 2000 гадоў да н. э. У пачатку сярэднявечча лютня шырока распаўсюдзілася ў Еўропе, асабліва ў Італіі і Іспаніі XV-XVII стагоддзяў, заняўшы ў музычным побыце такое ж месца, якое цяпер займае раяль. Мандаліна — струнны шчыпковы музычны інструмент. Узнік у Італіі ў XVI-XVII стагоддзях і атрымаў шырокае распаўсюджванне, стаўшы народным інструментам. Орган — клавішны духавы інструмент, які адрозніваецца велізарнымі памерамі, багаццем тембровых і дынамічных адценняў. Назва яго адбылося ад лацінскага слова organum; так у старажытныя часы называлі музычныя інструменты наогул (грэцкае organon — прылада, інструмент). Піяніна — струнна-клавішны музычны інструмент, разнавіднасць фартэпіяна. Піяніна вынайдзена ў канцы XVIII стагоддзі і, зведаўшы шэраг змяненняў, удасканаленняў, да сярэдзіне XIX стагоддзя набыло сучасны выгляд. Раяль — ўкарэненае ў Расіі назва асноўнай разнавіднасці фартэпіяна. У адрозненне ад піяніна — іншай разнавіднасці гэтага інструмента — у раялі дэка, струны, механіка размешчаны гарызантальна. Саксафон — духавы тростевой інструмент, вынайдзены А. Саксам ў 1840 годзе. Хоць саксафон вырабляецца з металу (срэбра, латуні і інш.), яго па традыцыі адносяць да групы драўляных духавых. Скрыпка — струнны смычковый інструмент, самы высокі па гучанню, найбольш багаты па выразным і тэхнічным магчымасцям сярод інструментаў скрыпічнага сямейства. Мяркуюць, што непасрэднай папярэдніцай скрыпкі была так званая ліра ды браччо, якая вядзе паходжанне ад старажытных віелы; падобна скрыпцы, гэты інструмент трымалі ў пляча (італьянскае braccio — плячо), прыемы гульні таксама былі падобныя з скрипичными. Талеркі — ударны інструмент з нявызначанай вышыней гуку. Складаецца з 2-х металічных дыскаў, да цэнтру якіх прымацаваныя невялікія скураныя папружкі для продевания пальцаў рук. Трохкутнік — ударны інструмент з нявызначанай вышыней гуку. Ўяўляе сабой прут з срэбнай сталі, выгнуты ў выглядзе роўнабаковага трыкутніка. Трамбон — медны духавы інструмент, вядомы з XV стагоддзя. Ен уяўляе сабой моцна падоўжаную трубу (італьянскае trombone азначае — вялікая труба), ад якой і вядзе паходжанне. Інструмент забяспечаны рухомай кулисой, высоўваючы якую падаўжаюць канал ствала і тым самым паніжаюць строй інструмента. Труба — медны духавы інструмент, самыя простыя ўзоры якога былі вядомыя задоўга да нашай эры. У сярэднія стагоддзя гульней на трубах суправаджаліся рыцарскія турніры, культавыя абрады, вайсковыя цырымоніі. Туба — самы нізкі па гучанні медны духавы інструмент. Па канструкцыі нагадвае трубу вялікага памеру. Корпус тубы (які вырабляецца з латуневай бляхі) уяўляе сабой доўгую, згорнутую ў некалькі разоў, паступова пашыраецца трубку: даўжыня яе ў разгорнутым выглядзе дасягае 4 м. Фагот — нізкі па гучанні драўляны духавы інструмент, вынайдзены ў XVI стагоддзі. Ўяўляе сабой доўгую трубку (даўжыня яе канала 2,5 м), складзеную ў некалькі разоў: італьянскае fagotto літаральна азначае — вязанка, вязанка. Корпус інструмента мае каля 30 бакавых адтулін, з якіх 5-6 зачыняюцца пальцамі, астатнія клапанамі. Дыяпазон фагота: сі-бемоль контроктавы – мі 2-й актавы. Фісгармонія — клавішны духавы інструмент, свайго роду мініятурны, «хатні» орган. Інструмент забяспечаны адмысловымі ножными педалямі, пры дапамозе якіх выканаўца нагнятае паветра ў мяхі (нямецкае — Fisharmonium ўтворана ад грэцкіх слоў physa — мяхі і harmonia — гармонія). Флейта — драўляны духавы інструмент, адзін з самых старажытных па паходжанні. «Продкі» флейты — рознага роду трысняговыя дудкі, жалейкі. Першасны ўзор гэтага інструмента — падоўжная флейта; пры гульні выканаўца трымаў яе ў вертыкальным становішчы, падобна таму, як цяпер трымаюць габой або кларнет. Фартэпіяна — струнна-клавішны інструмент, які атрымаў выключнае значэнне ў музычнай практыцы дзякуючы вялікаму дыяпазону і універсальным тэхнічным магчымасцям. Падрабязней чытаем тут. Челеста — ўдарна-клавішны інструмент, вонкава які нагадвае маленькае піяніна. Вынайдзены ў Парыжы ў канцы XIX стагоддзя. Інструмент забяспечаны механікай фартэпіяннага тыпу: пры націску клавішай малаточкі, пакрытыя фильцем, ўдараюць па металічным пласцінкам.
Комментариев нет:
Отправить комментарий